W wydanych 2 września 2021 r. wyrokach Trybunał Sprawiedliwości uznał zero-rating za sprzeczny z rozporządzeniem (UE) 2015/2120 z dnia 25 listopada 2015 r. o neutralności sieci (sprawy C-854/19 Vodafone, C-5/20 Vodafone and C-34/20 Telekom Deutschland). Taki generalny wniosek jest jednak nieuzasadniony i wynika z dość oczywistego błędu popełnionego przez Trybunał.
Granulacja praktyk, zaostrzenie polityki karania, zdumiewające kwalifikacje prawne oparta na dobrych obyczajach oraz represyjne publikacje na stronach internetowych przedsiębiorców – takie trendy widzę w ostatnich decyzjach Prezesa UOKiK w sprawach konsumenckich wydanych w 2019 i na początku 2020 roku. Kluczowe znaczenie mają tutaj zmiany kadrowe – odwołanie „konsumenckiej” Wiceprezes Doroty Karczewskiej 10 czerwca 2019 r. i powołanie na to stanowisko 26 sierpnia 2019 r. Tomasza Chróstnego, który 27 stycznia 2020 r. został Prezesem UOKiK. Czytaj dalej
Prezes UOKiK w decyzji DOZIK 3/2019 przyjął zobowiązanie Netii, które obejmowało przyznanie konsumentom, którzy zawarli umowę w następstwie kontaktu telemarketera, prawa do jej wypowiedzenia „bez kary”.
26 marca 2019 r. Sąd Najwyższy wyjaśni, czy Prezes UOKiK mógł stwierdzić stosowanie praktyki rynkowej wprowadzającej w błąd w sytuacji, w której przedsiębiorcy nie można zarzucić stosowania praktyki w celu istotnego zniekształcenia zachowania gospodarczego konsumentów. Sprawa przed SN ma sygnaturę I NSZP 1/18.
Prezes UOKiK w decyzji DOZIK 8-2018 słusznie zakwestionował praktyki banku, ale oparcie się o klauzulę dobrych obyczajów z art. 24 ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów ab initio budzi zdziwienie.
Jednym z istotnych obszarów działań Prezesa UOKiK jest walka z firmami zajmującymi się sprzedażą na pokazach. Oczywiście trudno nie kibicować w tym zakresie Prezesowi. Ale w jednych z ostatnich decyzji rzucił mi się w oczy rozjazd w kwalifikacji prawnej. Przy okazji poczyniłem kilka uwag co do postawionych przedsiębiorcom zarzutów i modelu przeciętnego konsumenta.
Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 20 września 2017 r. w sprawie C‑186/16 Andriciuc i in. stwierdził, że wyrażony w art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13/EWG w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich wymóg wyrażenia warunku umownego prostym i zrozumiałym językiem oznacza, że w wypadku umów kredytowych instytucje finansowe muszą zapewnić kredytobiorcom informacje wystarczające do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji.
Włoski Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio skierował do Trybunału Sprawiedliwości UE pytania prejudycjalne dotyczące stosunku dyrektywy 2005/29/WE o nieuczciwych praktykach handlowych do regulacji sektorowych, mając w szczególności na myśli sektor energetyczny. Identyczne pytania zostały zadane w czterech sprawach: C-417/17 Hera Comm, C-407/17 Green Network, C-406/17 Acea Energia i C-408/17 Enel Energia.
Dyrektywa 2005/29/WE o nieuczciwych praktykach handlowych znajdzie zastosowanie do oceny praktyki w relacji B2B – tak wynika z wyroku TS UE z 19 października 2017 r. w sprawie C‑295/16 Europamur. Brzmi jak herezja, ale taki pogląd w tej konkretnej sprawie jest uwarunkowany specyficznymi przepisami prawa krajowego.
Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z 21 grudnia 2016 r. stwierdził, że możliwość nałożenia kary pieniężnej za stosowanie postanowienia wzorca umownego wpisanego do rejestru w sprawie z udziałem innego przedsiębiorcy nie narusza prawa do sądu – o ile ukarany przedsiębiorca może kwestionować decyzję w zakresie tożsamości klauzul i wysokości kary.
Po orzeczeniach Sądu Najwyższego w sprawach III SK 18/13 i III CZP 17/15 sytuacja wydawała się wyjaśniona, ale wyrok trybunału luksemburskiego wprowadził pewną niepewność.
Prawo reklamy 